Bipolar eşle 13 yıl...

Eski eşim evliliğimiz boyunca en az 5 ciddi atak geçirdi. En az bu kadar da daha küçük atak geçirdi. 2 defa hastaneye yatırmak zorunda kaldım. Atakları genelde mani ile başlardı ve yaz aylarında olurdu. Yazlar kabus olmuştu, yazın gelmesini hiç istemezdim, içime sıkınlar basardı.
Devamlı tetikte olmak zorunda hissederdim. Bu hastalığın en büyük belirtisi az uykudur, geceleri hep nefes alış verişini dinlerdim, acaba uyanık mı diye anlamaya çalışırdım. En az 2 defa vaktinde Xanax vererek uyumasını ve dinlenmesini sağlayıp, atak geçirmesine engel olmuştum. Tabi aslında engel değil, sadece atağı ötelemiştim. Bu kadar dikkatli olmamın onda baskı yarattığını da kabul ediyorum, arada bir sinirlenirdi, ben iyiyim birşeyim yok derdi. İlacını alıp almadığımı sormamı hakaret olarak kabul ederdi.
Birkaç defa akşam yemeğinde sinirlendiğinde elinde ekmek bıçağını sıkı sıkı tutup, bana nefretle baktığını hatırlarım. Mani durumunda çok agresif olabiliyordu. Bir keresinde hastaneye götürürken bana tekmeler attığını hatırlıyorum. Başka bir seferinde de evdeki bütün telefonları kırmıştı. Çünkü cep telefonunu elinden almıştım ve evdeki santrali de kapatmıştım. Arkadaşlarını arıyordu, abuk subuk konuşuyordu, insancıklar da hasta olduğunu bilmedikleri için ya beni arıyorlardı veya bizimle bağlantıyı koparıyor, bir daha da konuşmuyorlardı.
Tabi bu tip sorunları düzeltmekte hep bana düşüyordu. Hem kimsenin eşimin hasta olduğunu anlamamasına çalışmak zorundaydım, saçma davranışlarını soranlara bir şekilde Onu rencide etmeyecek şekilde açıklamalar yapmak zorundaydım, çocuğumun durumu fark etmemesini sağlamak zorundaydım, işim yoğundu, çalışmak zorundaydım, onun işini idare ettirmek zorundaydım, falan filan. Hayat gerçekten çekilmez olmuştu. 100kg olmuştum, kendime bakmıyordum, çok içki içiyordum.
Ailesi de açıkçası yardımcı olmuyordu. Tam tersi bir sürü zorluk çıkarıyorlardı. Bizi kendi halimize bırakmıyorlardı, annesinde de aynı hastalık olduğu için devamlı içimizdeydi, her şeyimize karışıyordu, hep kızına neyi nasıl yapması gerektiğini söylüyordu, aklınca ona iyilik yapıyordu. Ama sonuçta boşanmamızın en büyük sorumlusu annesidir. Bir keresinde yine atak geçiriyordu, büyük bir eve çıkmıştık, özellikle öyle ayarlamıştım ki atak geçirirse, orta katta oturup, oğlumuzdan uzak kalabilir, hastaneye yatmak zorunda kalmaz, daha çabuk iyileşir diye düşünüyordum. Annesi ne yaptı biliyor musunuz? Benim evde olmadığım bir anda anahtarıyla eve girdi ve kızını aldı gitti, o daha iyi bakabilirmiş. Eve geldiğimde bakıcı şaşkın şaşkın bana bakıyordu, annesi aldı gitti eşinizi diyordu. Bu arada o zamanlar annesinin bir evi dahi yoktu, kocasından ayrı yaşıyordu ve arkadaşının evinde bir oda kiralamış, orada barınıyordu. Tek göz odada kızına benden daha iyi bakacaktı!! Sonunda hastaneye yatırdık tabi ki, gereksiz yere. İşin ilginç tarafı onun annesi ve ailesi her zaman için onun iyiliğini düşünüp, doğru kararlar veriyordu. Ben ise onu hasta edendim. Oysaki bu hastalık tamamen genetik.
Bir gece ufak bir tartışma sonucunda yataktan kalkıp, odadaki tüm resimler ve çerçeveleri yere atıp, kırmıştı. Bacağım kırık olduğu için koltuk değnekleriyle yürüyordum, bütün gece yataktan kalkamamıştım, sabah bakıcımız gelince ortalığı toparlamıştı, ben de kalkabilmiştim.
Aslında şimdi bunların hepsine seviniyorum, çünkü eğer bunlar olmasaydı ben hala aynı dayanılmaz bu hayatı çekecektim.
Boşanmayı yavaş yavaş düşünmeye başladım. İlk düşündüğüm şeylerden birisi zihnimde yatak odasının içerisindeki abuk sabuk çoğunda annesinin olduğu fotoğrafları toparlayarak, yerlerine mumlar koymakla başladı. Bunları gerçekten yapmadım, sadece zihminde yaptım, hayal ettim. Sonra akşamları hep birden aile gibi oturup, yemek yediğimizi hayal etmeye başladım. Sonra bana bağırıp, çağırırken aslında onun hayatımda olmadığını hayal etmeye başladım. Baktım bu hayaller çok zevkli, belli bir süre sonra gerçeğe dönüştürmeye karar verdim. Kolay değil bu yalnız. Uzun sürüyor. Çok uzun sürüyor. Benim yaklaşık 4 yılımı aldı. Ama sonuçtan kesinlikle memnunum. :)